Ondertussen ben ik alweer 12 dagen in Zuid-Afrika en heb ik voldoende meegemaakt om een boek over te schrijven, ik zal proberen een korte samenvatting te geven.
Op vrijdag 24 februari kwam in aan in Port Elizabeth, ook wel bekend als 'The windy city of 'The friendly city'. Eenmaal door de gate staat Joe op me te wachten. Hij is de handyman bij Khaya en woont met zijn gezin op hetzelfde erf als waar ik ga wonen. Hij brengt me via een toeristische route langs de universiteit, het rugby stadion en de boulevard naar mijn huis voor de komende maanden. Een groot huis in een luxe blanke wijk. Hier woon ik samen met een afwisselend aantal huisgenoten met een maximum van 12. De meesten blijven 1 tot 3 maanden, dus zal ik in de komende tijd veel nieuwe huisgenoten krijgen. Toen ik aankwam woonden er al 7 anderen; Stephan, Rowena, Rik en Else uit Nederland, Lili uit Frankrijk en Marleen uit Zweden en Kim uit België. Ondertussen zijn Else en Kim verder getrokken en is Silvia uit NL er afgelopen weekend bijgekomen.
Het eerste weekend bestond vooral uit de stad leren kennen (lees: veel uitgaan en detoxen op het strand). Op maandag zijn we naar een rugby wedstrijd van de NMMU gegaan (Nelson Mandela Metropolitaanse Universiteit) wat al een heel avontuur op zichzelf is. Mijn ontgroening wat betreft rugby en ik moet toegeven dat ik er weinig van begreep. Maar goed, dat zal wel komen in een land waar Rugby populairder is dan voetbal.
De volgende ochtend had ik een kennismaking op mijn stage. Laura, mijn slb-er, had een afspraak gemaakt met Dr. Marietjie van er Merwe, het hoofd van Khayalethu Youth Centre. Zij stelde me voor aan Ursula, de social worker waar ik de komende maanden mee samen ga werken. Ook heb ik mijn andere collega's ontmoet; Sindile, Charmain en Mfundo de child care workers, mama Jean de huismoeder, uncle Henry en Charles de klusjesmannen, Hesti en Ansa de administratief medewerkers en tot slot de docent Carla. Momenteel wonen er 24 jongens tussen de 10 en de 20 jaar bij Khayalethu. Het zijn kinderen die van de straat zijn gehaald door de politie of social workers uit de Townships. De werkzaamheden die ik op mijn eerste dagen bestonden vooral uit het doorlezen van de dossiers van de jongens. Deze dossiers zijn grote zware mappen vol met handgeschreven informatie die grotendeels in het Afrikaans is. Maar een geluk dat Afrikaans zoveel op Nederlands lijkt! Het was voor mij wel even wennen aan het soort problematiek waar ik mee te maken ga krijgen. Zo is er een jongen die getuige is geweest van de moord op zijn moeder door zijn stiefvader en met grote angst naar de straten is gevlucht. Verder hebben de meeste kinderen geen ouders of verslaafde ouders en is vrijwel iedereen slachtoffer van verschillende mishandelingen. Naast het lezen van de dossiers geef ik huiswerkbegeleiding aan jongens die te oud zijn om op school te beginnen en les krijgen van Carla. Mijn eerste dagen waren intensief, indrukwekkend maar vooral heel motiverend en ik hoop dat dit de komende maanden zo zal blijven.
Omdat ik maar 4 dagen in de week stage hoef te lopen ben ik 3 dagen in de week vrij voor leuke culturele activiteiten. Zo ben ik afgelopen vrijdag samen met Carolien, een Hanze student die ook in februari is begonnen, naar Seaview Lion's Park gegaan. Een Wildpark waar we met een beetje cynisme naar binnen gingen. Dit is gelukkig na de eerste 500 meter als sneeuw voor de zon verdwenen toen onze weg geblokkeerd werd door een giraffe! Naast vele giraffes die doodleuk langs je auto lopen hebben we zebra's, springbokken en leeuwen gezien en zijn we geëindigd in een kooi met jonge leeuwen die we mochten aaien.
Eenmaal thuis vol enthousiaste verhalen werd het volgende plan beraadt. Samen Stephan, Rowena, Lili en Will (een jongen uit Australië die net als Stephan stage loopt bij de krant) hebben we diezelfde avond een aantal telefoontjes gepleegd en boekten we rond half 11 een kampeerplaats bij de Djembe Logde in Tsitsikamma. Na een kort nachtje vertrokken we zaterdag ochtend rond 9 uur richting dit prachtige natuurgebied. Tsitsikamma (wat Xhosa is voor regen, waar we later pas achterkwamen) ligt aan de Garden Route en is naast het natuur reservaat bekend vanwege 's werelds hoogste bungy jump. Dat laatste is iets wat we allemaal nog nooit hadden gedaan en op onze bucket list stond. Zoals je nu wel kunt bedenken is dit ondertussen doorgestreept. Wat is adrenaline toch fijn! Na de jump zijn we het reservaat in gegaan en hebben we op een verlaten strandje zonsondergang gegeken en lauwe biertjes gedronken. Omdat het park om half 10 sloot reden we terug naar de lodge om onze avond voort te zetten. Daar hebben we nog gebraaid, marshmallows geroosterd en koude biertjes gedronken in de jacuzzi op het dak onder de mooiste sterrenhemel. Gelukkig was ons weekend nog niet voorbij en zijn we zondag ochtend vroeg opgestaan om een stuk te hiken voordat het warm werd. Iets wat het helaas niet werd. Na de hike gingen we terug naar het reservaat om te kayaken en lilo-en (liggend op een luchtbed paddelen) door Storms River. Omdat je niet veel merkt van het weer in een canyon kwamen we er op de terugweg achter dat de zee te ruig was om terug te kayakken waardoor we opgehaald werden door een speedboot! Niks leuker om met speedboot over de hoge golven dit al geweldige weekend af te sluiten!
Zoals wel te lezen is heb ik het ontzettend naar mijn zin hier! Ondanks alle leuke afleiding ga ik proberen zo snel mogelijk weer een stuk te schrijven. Lieve mensen, ik wil dit blog graag afsluiten met een indrukwekkend gedicht dat ik op mijn stage gelezen heb. Ik hoop dat het jullie een momentje van nadenken geeft om te beseffen hoe goed wij het hebben in Nederland.
Op vrijdag 24 februari kwam in aan in Port Elizabeth, ook wel bekend als 'The windy city of 'The friendly city'. Eenmaal door de gate staat Joe op me te wachten. Hij is de handyman bij Khaya en woont met zijn gezin op hetzelfde erf als waar ik ga wonen. Hij brengt me via een toeristische route langs de universiteit, het rugby stadion en de boulevard naar mijn huis voor de komende maanden. Een groot huis in een luxe blanke wijk. Hier woon ik samen met een afwisselend aantal huisgenoten met een maximum van 12. De meesten blijven 1 tot 3 maanden, dus zal ik in de komende tijd veel nieuwe huisgenoten krijgen. Toen ik aankwam woonden er al 7 anderen; Stephan, Rowena, Rik en Else uit Nederland, Lili uit Frankrijk en Marleen uit Zweden en Kim uit België. Ondertussen zijn Else en Kim verder getrokken en is Silvia uit NL er afgelopen weekend bijgekomen.
Het eerste weekend bestond vooral uit de stad leren kennen (lees: veel uitgaan en detoxen op het strand). Op maandag zijn we naar een rugby wedstrijd van de NMMU gegaan (Nelson Mandela Metropolitaanse Universiteit) wat al een heel avontuur op zichzelf is. Mijn ontgroening wat betreft rugby en ik moet toegeven dat ik er weinig van begreep. Maar goed, dat zal wel komen in een land waar Rugby populairder is dan voetbal.
De volgende ochtend had ik een kennismaking op mijn stage. Laura, mijn slb-er, had een afspraak gemaakt met Dr. Marietjie van er Merwe, het hoofd van Khayalethu Youth Centre. Zij stelde me voor aan Ursula, de social worker waar ik de komende maanden mee samen ga werken. Ook heb ik mijn andere collega's ontmoet; Sindile, Charmain en Mfundo de child care workers, mama Jean de huismoeder, uncle Henry en Charles de klusjesmannen, Hesti en Ansa de administratief medewerkers en tot slot de docent Carla. Momenteel wonen er 24 jongens tussen de 10 en de 20 jaar bij Khayalethu. Het zijn kinderen die van de straat zijn gehaald door de politie of social workers uit de Townships. De werkzaamheden die ik op mijn eerste dagen bestonden vooral uit het doorlezen van de dossiers van de jongens. Deze dossiers zijn grote zware mappen vol met handgeschreven informatie die grotendeels in het Afrikaans is. Maar een geluk dat Afrikaans zoveel op Nederlands lijkt! Het was voor mij wel even wennen aan het soort problematiek waar ik mee te maken ga krijgen. Zo is er een jongen die getuige is geweest van de moord op zijn moeder door zijn stiefvader en met grote angst naar de straten is gevlucht. Verder hebben de meeste kinderen geen ouders of verslaafde ouders en is vrijwel iedereen slachtoffer van verschillende mishandelingen. Naast het lezen van de dossiers geef ik huiswerkbegeleiding aan jongens die te oud zijn om op school te beginnen en les krijgen van Carla. Mijn eerste dagen waren intensief, indrukwekkend maar vooral heel motiverend en ik hoop dat dit de komende maanden zo zal blijven.
Omdat ik maar 4 dagen in de week stage hoef te lopen ben ik 3 dagen in de week vrij voor leuke culturele activiteiten. Zo ben ik afgelopen vrijdag samen met Carolien, een Hanze student die ook in februari is begonnen, naar Seaview Lion's Park gegaan. Een Wildpark waar we met een beetje cynisme naar binnen gingen. Dit is gelukkig na de eerste 500 meter als sneeuw voor de zon verdwenen toen onze weg geblokkeerd werd door een giraffe! Naast vele giraffes die doodleuk langs je auto lopen hebben we zebra's, springbokken en leeuwen gezien en zijn we geëindigd in een kooi met jonge leeuwen die we mochten aaien.
Eenmaal thuis vol enthousiaste verhalen werd het volgende plan beraadt. Samen Stephan, Rowena, Lili en Will (een jongen uit Australië die net als Stephan stage loopt bij de krant) hebben we diezelfde avond een aantal telefoontjes gepleegd en boekten we rond half 11 een kampeerplaats bij de Djembe Logde in Tsitsikamma. Na een kort nachtje vertrokken we zaterdag ochtend rond 9 uur richting dit prachtige natuurgebied. Tsitsikamma (wat Xhosa is voor regen, waar we later pas achterkwamen) ligt aan de Garden Route en is naast het natuur reservaat bekend vanwege 's werelds hoogste bungy jump. Dat laatste is iets wat we allemaal nog nooit hadden gedaan en op onze bucket list stond. Zoals je nu wel kunt bedenken is dit ondertussen doorgestreept. Wat is adrenaline toch fijn! Na de jump zijn we het reservaat in gegaan en hebben we op een verlaten strandje zonsondergang gegeken en lauwe biertjes gedronken. Omdat het park om half 10 sloot reden we terug naar de lodge om onze avond voort te zetten. Daar hebben we nog gebraaid, marshmallows geroosterd en koude biertjes gedronken in de jacuzzi op het dak onder de mooiste sterrenhemel. Gelukkig was ons weekend nog niet voorbij en zijn we zondag ochtend vroeg opgestaan om een stuk te hiken voordat het warm werd. Iets wat het helaas niet werd. Na de hike gingen we terug naar het reservaat om te kayaken en lilo-en (liggend op een luchtbed paddelen) door Storms River. Omdat je niet veel merkt van het weer in een canyon kwamen we er op de terugweg achter dat de zee te ruig was om terug te kayakken waardoor we opgehaald werden door een speedboot! Niks leuker om met speedboot over de hoge golven dit al geweldige weekend af te sluiten!
Zoals wel te lezen is heb ik het ontzettend naar mijn zin hier! Ondanks alle leuke afleiding ga ik proberen zo snel mogelijk weer een stuk te schrijven. Lieve mensen, ik wil dit blog graag afsluiten met een indrukwekkend gedicht dat ik op mijn stage gelezen heb. Ik hoop dat het jullie een momentje van nadenken geeft om te beseffen hoe goed wij het hebben in Nederland.