Twee maanden en veel ervaringen verder

Het is alweer een maand geleden dat mijn laatste blog online kwam, hoogtijd dus om de gemoederen in Nederland gerust te stellen. Deze is daarom speciaal voor de familie Westerkamp, Faber en aanhang!

Na het geweldige weekend tussen Enten, Elfen en Hobbits in Hogsback begonnen we 4 en een halve dag later aan onze trip naar Kaapstad. Met we spreek ik over Sylvia, Carmen, Jamie en ik. Vrijdag avond rond 11 uur startte de motor van onze VW Golf, zonder stuurbekrachtiging en met alleen groot licht, om ons 10 uren later keurig af te zetten voor ons hostel in Long Street, Kaapstad! Een lange rit waar we weinig hebben gezien van de - volgens de verhalen - prachtige Garden Route. Gelukkig waren al onze seinende tegenliggers - we hadden immers alleen maar groot licht - en een zonsopgang door het achterruit ook heel bijzonder.

We hadden een lange reis en korte nacht achter de rug en begonnen daarom met een stevig ontbijt in een van de knusse zijstraatjes van Long Street. Vervolgens konden we het niet laten om een kijkje te nemen in alle winkels aan Long Street. Waar dat ene armbandje toch net anders was dan dat andere armbandje. Hadden we nu maar naar de Lonely Planet geluisterd, écht winkelen doe je namelijk in Waterfront. Desondanks waren er alweer een aantal uren voorbij en om toch iets meer van Kaapstad te zien kozen we de snelle weg, ook wel bekend als de makkelijke weg. De Hop-on Hop-off bus. Het kost wat maar dan heb je ook wat en we hadden geen energie meer om een wandeltour te doen. Een slecht excuus natuurlijk voor volgepropte wannabe Engelse dubbeldekker met  te kleine, zeer oncomfortabele plastic stoelen en te grote, afzichtelijke Amerikanen. Maar we mogen niet klagen, want we werden na een half uur via een leuke route afgezet in Camps Bay, precies voor een aantrekkelijk uitziende cocktail bar. Het was inmiddels 3 uur en tijd voor een Sundowner.

Iets meer dan twee uren, vier Sundowners, een aantal King Prawns en een lapdance verder stapten we weer in de bus. Die nu wonderbaarlijk genoeg meer comfortabel leek dan 2 uren geleden. We lieten ons weer meevaren door de prachtige stad en stapten na nog een half uur weer uit bij de beginhalte.  De dag was bijna voorbij maar een dag zonder een gezellige nacht is geen dag. Deze woorden stonden centraal tijdens de rest van de dagen in Kaapstad.


Er kwam weinig terecht van de plannen die we vooraf gemaakt hadden. Op zondag hebben we het grootste gedeelte van de dag doorgebracht op Camps Bay Beach waarna we de korte dag afsloten met een lange nacht. Op maandag gingen we naar Cape of Good Hope waar we belandden in een invasie van grote lenzen, verblindende flitsen en tientallen spleetogen. Oké, daar zaten we niet op te wachten en die lichte drilboor in ons achterhoofd hielp ook niet echt mee. Als kers op deze dag zat een zonsondergang bij Cape Point er vanwege de sluitingstijd van het park niet in en besloten we te detoxen in de zon. Tegen Sundowner tijd kwamen we weer aan in Kaapstad en genoten we van een lekkere maaltijd om een bodem te leggen. Het was de laatste avond en die kan niet ongevierd voorbij gaan. We besloten het niet té laat te maken zodat we de volgende ochtend nog met de kabelbaan naar de top van Table Mountain konden gaan. Zoals afgesproken stonden we dinsdag rond 10 uur naar een prachtig uitzicht te kijken. We hadden er echter niet bij stil gestaan dat het op 1000 meter hoogte koud zou zijn dus dropen we al snel af naar het restaurantje op Table Mountain voor een bakje warm zwart genot. De laatste momenten Kaapstad namen we gulzig in ons op zodat we voldaan aan onze reis terug naar huis konden beginnen.

Omdat het geld mij net zo snel verlaat als de tijd stonden er na Kaapstad geen reisjes meer gepland. Voorlopig ga ik me concentreren op de eerste deadlines voor school. Op stage heb ik heb nog steeds ontzettend naar mijn zin. Ongeveer twee weken geleden ben ik begonnen met educatieve groepsbijeenkomsten waarbij ik met de jongens praat over verschillende onderwerpen. Ze hebben hier niet dezelfde kennis die wij hadden op hun leeftijd, maar leven wel in een gemeenschap waar ze die kennis hard nodig hebben. We bespreken onderwerpen verschillend van drugs en seks tot de schijf van vijf en rugby (waar zij mij iets over bijbrengen).  Naast educatieve bijeenkomsten heb ik nu wekelijks één op één gesprekken met 5 jongens die ik de rest van het jaar mag begeleiden. Met hen praat ik over wat ze bezig houdt, hoe het op school gaat, hoe ze het vinden bij Khayalethu en wat ze graag willen bereiken. Deze taken geven mij niet alleen meer motivatie maar geven mij ook de kans om de jongens beter te leren kennen en om een vertrouwensband op te bouwen.

Zoals jullie misschien wel meegekregen hebben was afgelopen weekend het grootste event van het jaar: The Iron Man South Africa. Deze triatlon is de zwaarste ter wereld  waarbij er 3,8 km wordt gezwommen, 180 km wordt gefietst en marathon wordt gelopen! Ongelofelijk en vooral met het weer van gister! Op zaterdag waren er de pre-events waarbij je mee kon doen aan de ‘Corporate challenge Triatlon’: 10 procent van de full Iron Man en ‘The Ironman for kids'.   Aan de Corporate Challenge doen veel bedrijven mee in teamverband waarbij drie collega’s elke een onderdeel van de triatlon op zich nemen. Ook Khayalethu stond ingeschreven met twee teams, een teams met staff en een team met drie van de oudere jongens. Omdat bijna niemand bij ons kan zwemmen werd mij in mijn eerste week van stage gevraagd of ik mee wilde doen. Niet wetende wat de Ironman is zei ik in al mijn enthousiasme natuurlijk ja.

Dus daar sta ik op  zaterdag ochtend om 04.45 in de keuken van Khayalethu met drie zenuwachtige jongens en twee over enthousiaste collega’s. Ondanks mijn drie daagse ‘training’ beginnen bij mij de kriebels ook langzamerhand te komen. Het is iets meer dan 380 meter, maar blijkbaar ontzettend professioneel en ik kan niet eens de borstcrawl!

Twee uren later staan we naar zonsopgang te kijken op een steeds voller wordend strand. Nog een half uur en dan zal het eerste startsein gegeven worden. Ik zit in wave 1 samen met 199 anderen. 07.50 uur, een schot en de menigte komt in beweging. Ik  schrik me rot en mijn eerste ingeving is de andere kant oprennen, maar ik ben ook maar een mens en volg als een schaap de rest van de groep. Wat een chaos! Mensen crawlen over elkaar heen,  blanke, zwarte en gekleurde voeten trappen in mijn buik en ik begrijp echt niet waarom ik hier aan mee doe! Maar mijn overlevingsdrang wint natuurlijk en ik probeer met mijn schoolslag toch vooruit te komen. Gelukkig kan ik na 10 minuten en 41 seconden eigenhandig mijn enkelband doorgeven aan mijn collega en ben ik best trots dat ik als derde vrouw van wave 1 uit het water ben gekomen! (Er waren dan ook erg weinig vrouwen en Afrikanen kunnen écht niet zwemmen!)

Voordat ik dit blog afsluit wil ik nog even kwijt dat ik niet gelijk na mijn stage terug zal keren naar ons koude kikkerlandje. Nee, ik ga samen met Annegreet de feestdagen doorbrengen in……… INDIA!!!  En niet alleen de feestdagen, op 12 december vlieg ik van Joburg via Dubai naar Delhi en op 25 januari vertrekt mijn vliegtuig, dan wel met of zonder mij, terug naar Amsterdam!